Είναι γνωστή στην κοινωνία μας η ταύτιση της αναπαραγωγής και της βιολογικής συνέχειας με την ανθρώπινη αξία και προσφορά.
Ο άνθρωπος μεγαλώνει και ζυμώνεται με το κοινωνικό πρότυπο σύμφωνα με το οποίο πρέπει να σπουδάσει, να αποκατασταθεί οικονομικά και μετά να αποκτήσει παιδιά. Η βιολογική συνέχεια διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στην Ελληνική κοινωνία και το πρότυπο της απόκτησης παιδιών θεωρείται και επιβεβλημένο.
Η κοινωνική και κυρίαρχη πεποίθηση που θεωρεί απαραίτητη την απόκτηση παιδιών και την ταυτίζει με την κοινωνική προσφορά, βασίζεται στην αντίληψη πως είναι έμφυτη στο DNA μας η ανάγκη για διατήρηση και διαιώνιση του είδους. Ο άνθρωπος οδηγείται στην απόκτηση απογόνων σε μία προσπάθεια να διατηρήσει το είδος του αλλά και να αισθανθεί άτρωτος απέναντι στη συνειδητοποίηση της φθαρτής του υπόστασης.
Ωστόσο, ο άνθρωπος είναι εξοπλισμένος με λογική. Και αυτή η ικανότητα να παίρνει αποφάσεις για τη ζωή του, τον καθιστά ένα νοήμονα ον που μπορεί να αποφασίσει συνειδητά αν θέλει ή όχι να αποκτήσει απογόνους.
Ας εμβαθύνουμε στο ερώτημα του κειμένου: Ισχύει πως η χρησιμότητα ενός ανθρώπου εξαρτάται από την αναπαραγωγή και μόνο; Είναι γεγονός πως η κουλτούρα μας αποδέχεται την ερωτική σχέση μέσα στο πλαίσιο που εκείνη έχει μεγάλο ενδεχόμενο να δημιουργήσει και να αποκτήσει παιδιά. Με αυτή τη φιλοσοφία, αποδοκιμάζονται οι σχέσεις στις οποίες η απόκτηση παιδιών είναι δυσκολότερη λόγω πολλών δυσκολιών (είτε λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, είτε δυσκολίας του ενός συντρόφου, είτε λόγω απροθυμίας).
Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να θεωρείται χρήσιμος απλά και μόνο επειδή αποκτά ή δεν αποκτά παιδιά. Ούτε φυσικά να είναι λιγότερη η προσφορά και η αξία του; Χιλιάδες οι προσωπικότητες που πρόσφεραν στην ανθρωπότητα και άλλαξαν τον κόσμο και δεν απέκτησαν παιδιά. Από τον Επίκουρο, τον William Blake, τον Leonardo Da Vinci μέχρι τον Γεώργιο Παπανικολάου, τη Σιμόν Ντε Μποβουάρ και άλλους πολλούς. Άνθρωποι που πρόσφεραν στην ανθρωπότητα και άλλαξαν το ρου της ιστορίας και η αξία τους κρίθηκε από το έργο τους και όχι από τη βιολογική τους συνέχεια.
Ο άνθρωπος δε γεννήθηκε μόνο για να αναπαράγεται βιολογικά. Γεννήθηκε για να δημιουργεί, για να χτίσει πολιτισμό, για να ανακαλύψει και να ζήσει. Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να κρίνεται ως χρήσιμος αποκλειστικά και μόνο από την αναπαραγωγή. Με ή χωρίς παιδιά, ένας άνθρωπος εργάζεται, έχει υποχρεώσεις, σπουδάζει, επηρεάζει άλλους ανθρώπους. Και συνεπώς, είναι σημαντικός, όπως ο καθένας από εμάς.
Είναι λάθος λοιπόν, να περιμένουμε ένα παιδί να αποδείξει την αξία και την προσφορά ενός ανθρώπου στην κοινωνία. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι να είναι γεννημένοι για να γίνουν υπέροχοι γονείς, ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Και αυτό δεν είναι κακό, αλλά μία συμπλήρωση του ενός προς τον άλλο.
Δημιουργός άρθρου: Μαρία Σκαμπαρδώνη, Δημοσιογράφος και φοιτήτρια Θεολογίας
Πηγή: https://tomorrownews.gr/apopseis-gnomes/5263-anaparagogi-kai-xrisimotita-tou-anthropou-tis-marias-skampardoni
Ο άνθρωπος μεγαλώνει και ζυμώνεται με το κοινωνικό πρότυπο σύμφωνα με το οποίο πρέπει να σπουδάσει, να αποκατασταθεί οικονομικά και μετά να αποκτήσει παιδιά. Η βιολογική συνέχεια διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στην Ελληνική κοινωνία και το πρότυπο της απόκτησης παιδιών θεωρείται και επιβεβλημένο.
Η κοινωνική και κυρίαρχη πεποίθηση που θεωρεί απαραίτητη την απόκτηση παιδιών και την ταυτίζει με την κοινωνική προσφορά, βασίζεται στην αντίληψη πως είναι έμφυτη στο DNA μας η ανάγκη για διατήρηση και διαιώνιση του είδους. Ο άνθρωπος οδηγείται στην απόκτηση απογόνων σε μία προσπάθεια να διατηρήσει το είδος του αλλά και να αισθανθεί άτρωτος απέναντι στη συνειδητοποίηση της φθαρτής του υπόστασης.
Ωστόσο, ο άνθρωπος είναι εξοπλισμένος με λογική. Και αυτή η ικανότητα να παίρνει αποφάσεις για τη ζωή του, τον καθιστά ένα νοήμονα ον που μπορεί να αποφασίσει συνειδητά αν θέλει ή όχι να αποκτήσει απογόνους.
Ας εμβαθύνουμε στο ερώτημα του κειμένου: Ισχύει πως η χρησιμότητα ενός ανθρώπου εξαρτάται από την αναπαραγωγή και μόνο; Είναι γεγονός πως η κουλτούρα μας αποδέχεται την ερωτική σχέση μέσα στο πλαίσιο που εκείνη έχει μεγάλο ενδεχόμενο να δημιουργήσει και να αποκτήσει παιδιά. Με αυτή τη φιλοσοφία, αποδοκιμάζονται οι σχέσεις στις οποίες η απόκτηση παιδιών είναι δυσκολότερη λόγω πολλών δυσκολιών (είτε λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, είτε δυσκολίας του ενός συντρόφου, είτε λόγω απροθυμίας).
Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να θεωρείται χρήσιμος απλά και μόνο επειδή αποκτά ή δεν αποκτά παιδιά. Ούτε φυσικά να είναι λιγότερη η προσφορά και η αξία του; Χιλιάδες οι προσωπικότητες που πρόσφεραν στην ανθρωπότητα και άλλαξαν τον κόσμο και δεν απέκτησαν παιδιά. Από τον Επίκουρο, τον William Blake, τον Leonardo Da Vinci μέχρι τον Γεώργιο Παπανικολάου, τη Σιμόν Ντε Μποβουάρ και άλλους πολλούς. Άνθρωποι που πρόσφεραν στην ανθρωπότητα και άλλαξαν το ρου της ιστορίας και η αξία τους κρίθηκε από το έργο τους και όχι από τη βιολογική τους συνέχεια.
Ο άνθρωπος δε γεννήθηκε μόνο για να αναπαράγεται βιολογικά. Γεννήθηκε για να δημιουργεί, για να χτίσει πολιτισμό, για να ανακαλύψει και να ζήσει. Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να κρίνεται ως χρήσιμος αποκλειστικά και μόνο από την αναπαραγωγή. Με ή χωρίς παιδιά, ένας άνθρωπος εργάζεται, έχει υποχρεώσεις, σπουδάζει, επηρεάζει άλλους ανθρώπους. Και συνεπώς, είναι σημαντικός, όπως ο καθένας από εμάς.
Είναι λάθος λοιπόν, να περιμένουμε ένα παιδί να αποδείξει την αξία και την προσφορά ενός ανθρώπου στην κοινωνία. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι να είναι γεννημένοι για να γίνουν υπέροχοι γονείς, ενώ κάποιοι άλλοι όχι. Και αυτό δεν είναι κακό, αλλά μία συμπλήρωση του ενός προς τον άλλο.
Δημιουργός άρθρου: Μαρία Σκαμπαρδώνη, Δημοσιογράφος και φοιτήτρια Θεολογίας
Πηγή: https://tomorrownews.gr/apopseis-gnomes/5263-anaparagogi-kai-xrisimotita-tou-anthropou-tis-marias-skampardoni
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου